‘Ik ben wel gered. Ik ben in Christus. Maar elke ochtend als ik in de spiegel kijk, zie ik de littekens van mijn verleden.’ Het was me nog niet eens zo opgevallen, maar nu hij de aandacht erop vestigt, zie ik inderdaad een getekend gezicht. Hij kwam zo maar even binnenwandelen bij de kapel en deelde zijn indrukwekkend verhaal. Jarenlang in een gang gezeten, tot geloof gekomen, gedoopt en een heel nieuw leven aan het opbouwen.
Jaloers is hij, zo zegt hij, op al die christenen die van jongs af aan naar de kerk gaan, de Bijbel lezen, met God vertrouwd zijn. Hun fundament is zo veel sterker dan dat van hem. Ondertussen doorspekt hij zijn verhaal met Bijbelcitaten en met een enthousiasme waar menig christen jaloers op zou zijn. Maar dat ene punt komt steeds weer terug, die littekens… je kunt je leven wel opnieuw beginnen, maar je verleden wis je niet uit… en daardoor kun je je ook minderwaardig gaan voelen.
We hebben een indringend gesprek. Ook over de littekens in de handen van Jezus ná zijn opstanding. Hoe die een teken zijn van de weg die God met ons gaat. En zo een teken van liefde kunnen worden, om God te verheerlijken. Ik moet ook denken aan het lied van Matthijn Buwalda:
Zie je de schoonheid in de schade?
Zie je de rijkdom in gebrek?
Lijm je de barsten met genade
Of hou jij jezelf weer voor de gek?
Want je hebt nog veel te geven hoor
Draag je littekens met trots
Je hebt er net zoveel als iedereen
Maar de meesten hebben ze verstopt
Tja, de meesten hebben ze verstopt… dat doet me denken aan het volgende wat hij zei. Niet alleen hij ziet de littekens, maar ook al die “brave” christenen die elke zondag in de kerk zitten en op een bepaalde manier smullen van zijn getuigenis. Soms heeft hij het gevoel er alleen te mogen zijn omdat hij een “rariteit” is, een bemoedigend teken dat God zelfs gangsters tot geloof kan brengen. Maar dat dit verleden ook zijn enige bestaansrecht is in de kerk. Dat hij niet gezien wordt als mens, als een geliefd kind van God.
En misschien dat deze observatie – een heel terechte kritische spiegel – mij nog wel het meeste pijn deed. Door nu over hem te schrijven, zou ik iets soortgelijks kunnen oproepen. Maar tegelijk: hoe moet ik zijn punt met jullie delen, zonder zijn verhaal te vertellen? Ik hoop namelijk dat hij welkom is, niet vanwege zijn verhaal, maar juist om op verhaal te komen!
Afgelopen zondag mocht ik dat laatste ervaren. We vierden het Avondmaal. Strak in pak kwam hij naar voren en zat met ons aan. We deelden brood en wijn. Het ging even niet om onze littekens. Niet om de zijne die zichtbaar zijn. Niet om de mijne die ik verstopt heb. Het ging om Jezus’ littekens. Om zijn gebroken lichaam en vergoten bloed. En in Hem werden we allen één.
