Langzamerhand wordt de aanstaande verhuizing naar Amsterdam steeds zichtbaarder. Lege kasten en volle dozen. In het begin werk je aan de berging, de zolder en de schuur, maar onafwendbaar komt het moment dat de vertrekken waar we intensiever wonen aan de beurt zijn. We kunnen er als gezin niet meer omheen: we gaan de rust en ruimte van Veno verwisselen voor de dynamiek van de stad. En dat heeft iets heel dubbels. In geen enkel huis heeft geen enkel lid van ons gezin langer gewoond dan hier: 9 jaar! Dat tekent ons gezin wellicht, want negen jaar is niet echt lang, natuurlijk. We zijn altijd onderweg geweest, met nergens een echt thuis. En dat is Vollenhove eigenlijk wel steeds meer geworden. Hier te moeten vertrekken doet dan gewoon ook pijn.
De eerste weken van mijn werk in Amsterdam was Veno ook echt een oase van rust. Vaak kwam ik doodmoe terug van alle indrukken. Met al mijn zintuigen neem ik de stad waar, komen prikkels binnen. De stad klinkt anders: het voortdurend verkeer, de vele talen – lopend door de Jordaan hoor ik vooral Engels op de terrassen. De stad ziet er anders uit: het vuil op staat op zondagmorgen na de Noordermarkt van een dag ervoor, maar ook de blikken van de mensen – schichtig langs je heen kijkend op straat, of zoekend in de ruimte tijdens een borrel. De stad ruikt ook anders: de penetrante geur onder de brug bij het station waar ik doorheen fiets, of de zoete geur bij de coffeeshop waar ik langs loop. De stad proeft zelfs anders: bij de lunch niet de typische umami-vleessmaak, omdat elk gerecht vegetarisch is bereid.
Met al mijn zintuigen neem ik iets waar van de gebrokenheid. In het Engels dat gesproken wordt, hoor ik de pijn van een stad waarin geboren en getogen Jordanezen plaats moeten maken voor expats, die hier tijdelijk komen wonen en zich amper binden met de stad. In de vluchtige blikken van de mensen, lees ik het gebrek aan echt contact en relatie. Onder de brug ruik ik de tweedeling van een stad waar naast rijkdom en geluk ook intense armoede en gebrokenheid leeft. En bij de lunch proef ik bewustwording over een planeet die compleet door de mens wordt uitgeput. Het is alsof in de stad alle gebrokenheid van Nederland en de wereld gecomprimeerd en uitvergroot op me af komt. En daar word ik soms dood- en doodmoe van.
De reis terug naar Vollenhove was in zekere zin weldadig. Ik kon de stad voor een moment achter me laten. Ik hoefde niet meer met al mijn zintuigen aan te staan. En tegelijk voelt het niet goed. Er is een diep besef in de Bijbel dat het antwoord op gebrokenheid niet eenvoudig of snel gegeven kan worden. God deelt in Jezus ons bestaan. Hij maakt daarin zijn naam waar. Hij is er bij. Hij is met ons. Tegenover vluchtigheid en tweedeling, gaat Hij een langdurige relatie met ons aan. Hij toont ons zijn liefde door zijn leven met ons te delen en door ons leven te gaan leven! Én Hij roept ons op om met Hem mee te doen in deze beweging. Om echte verbindingen aan te gaan, om ons leven te delen en zo zijn liefde te ervaren in onze gebrokenheid!
De komende weken staan voor ons in het teken van verhuizen… missionair verhuizen, zoals de IZB dat noemt in haar nieuwe brochure (gratis hier te downloaden). We hopen op en bidden om nieuwe contacten, vriendschap en verbondenheid. Dat de stad ons thuis zal worden!
PS: In verband met de verhuizing schrijf ik de komende weken geen nieuwe blog. Na de zomervakantie ga ik verder!
