Voor de Paasactie van de PKA (Pasen.020) schreef ik onderstaande blog:
HER OF HEER
Her. Dat is de titel van een film die onlangs in première ging. Iemand die meedoet op de Bijbelklas had hem gezien, was erg onder de indruk en zei tegen me: die moet je zien! Hij wilde verder niks verklappen. Was wel benieuwd naar mijn reactie. Diezelfde werk nog ben ik gaan kijken. Even dacht ik: waar gaat dit over…? Maar al gauw werd ik helemaal meegenomen. Drong het steeds meer tot me door: dit gaat over ons… !
Een vrijgezel, met een paar mislukte relaties achter de rug, krijgt een vreemd aanbod: hij kan een virtuele vrouw bestellen. Zij is niet meer dan een stem. Maar gek genoeg is het wel een stem die van het begin af heel vertrouwd klinkt. Nabij en warm, ondanks de afstand. Hij is op slag verloren, al weet hij nog niks van haar. Maar dat laatste is juist het aardige. Want door met haar om te gaan – via een mobieltje heeft hij haar altijd op zak en bij de hand – kan hij haar vormen zoals hij wil. Hij hoeft maar te kikken en zij past zich aan zijn wensen aan, denkt met hem mee, en gaat al snel zelfs anticiperen op wat hij nodig heeft. Even voelt het alsof hij eindelijk de ideale partner gevonden heeft. De toekomst lacht hem toe. Hij kan het ieder aanraden. Half in de film word je er bijna vrolijk van. De techniek staat blijkbaar voor niets. We scheppen gewoon wat ons ontbreekt. En leven nog lang en gelukkig. Sprookjes lijken werkelijkheid te worden. Totdat…
Gaandeweg blijkt dat de partner die deze man schept uiteindelijk niet anders is dan hij zelf. Met dat ze doorkrijgt hoe het bij hem werkt, krijgt hij zijn eigen gedrag op zijn brood terug. Je voelt het aan komen: het sprookje spat uit elkaar… verandert in een nachtmerrie… dramatischer dan daarvoor.
Een absurd verhaal. Het lijkt science fiction. Intussen verbeeldt het onze realiteit. Zonder nu te gaan preken – in principe is de film al een preek – zag ik op het doek wat je dagelijks om je heen gewaar wordt: ondanks al ons pogen, waarbij de techniek voor niets staat, ontsnappen we niet aan ons bestaan. Toen Tine en ik na afloop nog een beetje daas van de ontnuchterende ontknoping naar huis liepen, zeiden we tegen elkaar: Goed dat het Pasen is geworden…!
Sinds ik deze film heb gezien ga ik nog hartstochtelijk preken van Hem, die ons bestaan zó deelde en zich er zo in onderdompelde, dat Hij het te boven kwam, eruit opstond en het open brak, een ongekende toekomst tegemoet. Op hoop dat de levende Heer daardoor zelf van zich laat horen. Geen stem die zoveel met je doet als de Zijne….
Paul Visser, dominee@noorderkerk.org
