Vertrouwde wegen

‘O, wat loop ik toch te knoeien…’ Zenuwachtig schenkt ze me een kopje koffie in, met voetbad! Het is voor het eerst dat ze een dominee op bezoek krijgt. En ze is al 82 jaar. Een bijzonder moment voor haar. Ze heeft zelfs moorkoppen gehaald om het moment te vieren. Ik ben ontroerd, door de warme ontvangst, door de vitale en tegelijk kwetsbare vrouw, maar vooral door het doel van mijn bezoek: deze vrouw wil gedoopt worden en wil daarover met mij in gesprek.

‘Dat heb ik nog nooit eerder meegemaakt. Dat iemand op haar 82ste gedoopt wil worden. Wat bijzonder! Kunt u me vertellen hoe het zo gekomen is?’ Ze vertelt over haar leven waarin religie nooit een rol heeft gespeeld. Over haar man die zo’n twee jaar terug overleden is en die ze nog steeds mist. Over haar zwager van 92 bij wie ze sindsdien regelmatig op bezoek gaat. Hij woont helemaal in Rhenen, dus blijft ze daar ook regelmatig een weekend. En als ze daar dan is, dan gaat ze met hem mee naar de kerk. Dat doet ze nu al zo’n anderhalf jaar. En op een gegeven moment stapte ze naar de dominee in Rhenen: ‘Ik wil ook gedoopt worden.’ Hij verwees haar door naar mij en zo ging het balletje rollen.

Ik werd er stil van. Geen groots verhaal. Geen indrukwekkende bekering. Gewoon anderhalf jaar achter elkaar naar de kerk gaan. Blijkbaar zit daar een enorme kracht in. En ik moest onwillekeurig terugdenken aan het verhaal van een dertiger, die op een gewone zondagochtend de kerk binnenstapte. Ze was christelijk opgevoed, maar had daar sinds haar verhuizing naar de stad niets meer mee gedaan. Ze was zoekend, weer geïnteresseerd geraakt in het spirituele en de kerk leek haar wel een goed startpunt. Het was een gewone dienst, waarin een stevige Bijbeltekst centraal stond (Jesaja 45, over hoe God Kores gebruikt). Maar de stijl van de dienst raakte haar. In de gebeden, de liederen, de preek kwam ze thuis.

Of een ander verhaal. Een dolende veertiger die de kerk open zag staan op een zaterdag en vooral de klanken van het orgel hoorde. Het triggerde hem als muziekliefhebber en hij liep de kerk binnen. Hij ging zitten in de rustige kerk om simpelweg van het orgelspel en de rust te genieten. En sindsdien komt hij elke zondagavond de kerk binnen, want dat zijn diensten zonder poespas. Hij kan er verstillen en bij God zijn.

Als pionier ben ik op zoek naar nieuwe wegen om mensen in deze tijd te bereiken. Nieuwe manieren om mensen te verbinden aan Jezus Christus en aan elkaar. Wat dat betreft halen we in het Huis voor de Ziel alles uit de kast, we implementeren beproefde missionaire concepten, we verkennen creatieve en innovatieve opties, we luisteren goed naar de buurt en proberen sensitief te zijn voor waar God hier en nu aan het werk is. En dat is en blijft allemaal nodig! Maar soms worden we ook simpelweg verrast door God die óók gebruik blijft maken van de oude vertrouwde paden. Van de structuur, stilte en stijl van de zondagse kerkdiensten. Van de gewone gang… die allesbehalve “gewoon” blijkt te zijn, maar juist verrassend actueel!

Related Posts

Leave a Reply