In de spiegel van de migrantenkerk

Op zaterdag komen ze samen in de Noorder, voor ontmoeting, lofprijzing en Bijbels onderwijs. Het is een relatief klein groepje, zo’n 30-40 mensen, veelal Braziliaanse migranten, aangevuld met een enkele Nederlandse partner, of nieuwsgierige vriend. Van de week had ik het genoegen om de voorganger van deze gemeenschap te spreken, Jesiel, samen met zijn vrouw Lyzy. Gelukkig voor mij spraken ze ook Spaans. Het werd een heel bijzonder gesprek, waarin ze vertelden over de uitdagingen die hun gemeenschap kende. Uitdagingen waarin ik opeens ook heel veel herkende!

Al pratend ontdekten we hoe belangrijk “cultuur” is. Sowieso is dat een bindend element binnen hun gemeenschap: ‘Veel mensen komen hier allereerst voor de ontmoeting, het samen eten, de barbacoa, de muziek. Hier voelen mensen zich thuis te midden van de vreemde Nederlandse cultuur. Maar daar schuilt ook een gevaar achter. Want christenzijn kan voor hen daardoor ook nauw verbonden zijn met de Braziliaanse cultuur. Ondertussen leven en werken ze binnen de Nederlandse cultuur, die in toenemende mate post-christelijk is. Zo ontstaat er een enorme kloof tussen onze bijeenkomsten en hun leven van elke dag. Niet alleen de kloof tussen christen zijn en niet christen zijn, maar ook nog eens aangevuld met de culturele kloof.’

Ze vervolgen: ‘Zeker voor onze jongeren maken we ons zorgen. Zij doen enorm hun best om te integreren in de Nederlandse samenleving. Maar het risico is, dat hoe meer ze integreren, hoe meer ze het geloof loslaten, omdat het voor hen hoort bij de Braziliaanse cultuur. Daarom willen we alle energie steken in het vormen van onze jongeren tot weerbare christenen, die in staat zijn om geloof te verbinden aan de Nederlandse cultuur. En daar zijn heel veel mogelijkheden voor! Zo moedigen we onze gemeenteleden bijvoorbeeld aan om een museumkaart aan te schaffen. Voor een paar tientjes kun je onbeperkt musea bezoeken in deze stad en daarbij ondergedompeld worden in de cultuur. En laten ze die ervaringen dan meenemen naar de kerk, waar we samen het gesprek aangaan en zoeken naar verbindingen.’

Terwijl Jesiel en Lyzy zo aan het praten waren, keek ik in gedachten de Noorder rond en zag ik de mensen op zondagochtend zitten. Nu niet bepaald een afspiegeling van Amsterdam. Zoals ik maar in weinig kerken kom, die een afspiegeling blijken te zijn van de Nederlandse samenleving. Zou het kunnen dat ook wij een bubbel vormen? Met onze eigen “subcultuur” samenkomen? Keurige mensen die vanuit de biblebelt zijn neergestreken in de stad en elkaar opzoeken omdat het zo vertrouwd voelt? Het is misschien niet zo zichtbaar, omdat we “gewone” Nederlanders zijn, maar kunnen wij voor dezelfde uitdagingen staan, die de Braziliaanse gemeenschap kent? Ervaren wij een kloof tussen onze bijeenkomsten en het gewone leven? En wat is er nodig om weerbare christenen te zijn, dat wil zeggen: mensen die met de ene been geworteld staan in Christus en met de andere in de huidige cultuur?

Vragen die bij me naar boven kwamen, ook in het nadenken over de roeping van het Huis voor de Ziel. We willen kerk zijn in de Jordaan. We willen ons verbinden met deze mensen. Terwijl we ook verbonden blijven met God. En dat kan aanvoelen als een diepe kloof. Wat is het daarom inspirerend om met dit voorgangersechtpaar te spreken én in gesprek te blijven. We kennen immers dezelfde uitdagingen, kunnen elkaar motiveren en toerusten, kunnen samen zoeken en samen bidden. In geloof dat de Geest kloven dicht en bruggen bouwt!

Related Posts

Leave a Reply