Domineeszoon Paul Visser was als kind heel erg anti. “Anti-God, anti-geloof.
Op mijn vierde vond ik het leuk om hard te vloeken. Ik nam me voor: als ik 18 ben, ben ik weg”, vertelt hij in Onderweg. Toch liep het anders. Op zijn elfde had hij in de kerk een ervaring waardoor hij besefte: “God leeft en Hij heeft mij wat te melden”.
Visser ging de Bijbel lezen en uiteindelijk theologie studeren, met als doel: de zending in, omdat hij meende daarvoor geroepen te zijn. Maar toen hij naar Indonesië wilde gaan, werd hij afgewezen omdat hij stotterde. Dat betekende een enorme crisis, ook in zijn geloof: in God “Of er komt antwoord van God, of het houdt op”. En Visser kreeg antwoord, niet op zijn waarom-vragen, maar wel een richting: “Zoals je bent, zo ga je achter Mij aan gaan en dan zul je wel zien waar je uit komt”.
Tegenwoordig is Visser predikant in Amsterdam. Hij doet het liefst de Bijbel open in de ontmoeting met mensen.
Van etiketten-plakken – orthodox of vrijzinnig – houdt Visser niet: “Als je iemand een etiket opplakt, maak je hem onschadelijk”. Vandaar dat hij op 1 oktober met zijn vrijzinnige collega Rob Visser in gesprek ging over wie Jezus is, om van elkaar te leren. Hij voelt zich “het hondje van de herder, Jezus. Ik ben zo gelukkig met de genade van God. Ik hoef het niet meer zelf te redden.”
