In de laatste week voor mijn vakantie volgden ze elkaar zomaar op: ongedachte ontmoetingen en verrassende gesprekken met mensen die van God losraakten. Langer of korter geleden. In de komende weken doe ik er verslag van. Als bemoedigende tekenen dat God leeft en dat de Opgestane door zijn Geest mensen te denken geeft.
Ze is een echte Amsterdamse van rond de 40 jaar, die ooit een blauwe maandag catechisatie bij me volgde toen ik als vicaris in de Jeruzalemkerk werkte, maar die al jaar en dag de kerk en het geloof voor gezien houdt. Ze vertelde me dat ze nu vooral boos is, boos op God, als die al zou bestaan. Omdat haar moeder – er is geen beter mens! – ziek is. En een zware kuur moet ondergaan. Zij kan dat niet verteren. Machteloos weet ze niet anders te doen dan God – als die tenminste bestaat – een harde trap na te geven. Het werd een heel gesprek. Rechttoe rechtaan. Op zijn Amsterdams. Onomwonden heb ik van mijn kant verhaald dat God niet de grote Boosdoener is. Niet de God van Maarten ‘ t Hart, die een laatje heeft met allerlei ziektes en andere narigheid, dat Hij willekeurig opentrekt. En dat het geregeld wel een raadsel is hoe het in deze wereld en ons leven gaat, maar dat een ding zeker is: God is niet gemeen, maar genadig. De Ontfermende. Tot op het kruis. Om voor ons een thuis te zijn, in alle misère….. Zo had ze het nog nooit begrepen, zei ze. Ze was in iedere geval blij dat ze alles eens had kunnen spuien. En dat ik haar gevoel snapte. ‘Niet gedacht van een dominee’ zei ze op haar plat Amsterdams. Ze praat er graag nog een keer over door. ‘Ik weet ook wel dat het zonder God niet echt opschiet’, zei ze nog.
