Zondag 7 juli is het opnieuw een bijzondere dienst, omdat twee kinderen Lize van Duijn en Abel Klok dan worden gedoopt,
en daarmee het teken en zegel ontvangen van het verbond dat de Eeuwige genadig met ons aangaat.
In de preek luisteren we naar de laatste woorden uit het evangelie van Markus. Thema: is: Zo gezegd, zo gedaan.
In de avonddienst, de laatste dienst voor mijn vakantie, is het thema van de leerdienst n.a.v. zondag 32 van de HC: Het mooie van goede werken
Er valt veel te ontdekken…
Vrijdag 5 juli is onderstaande blog in de Volkskrant opgenomen als ‘Brief van de dag’.
Hoe ruimdenkend zijn seculieren?
De EO heeft intussen meer lef dan seculiere omroepen. Hoe ik daarbij kom? Ongelovigen krijgen via de EO volop gelegenheid te vertellen wat hen beweegt. Bijvoorbeeld in het programma Adieu God. Thijs van de Brink probeert daarin eerlijk voor het voetlicht te krijgen waarom bekende Nederlanders het geloof vaarwel zeiden. Daar is lef voor nodig. Zeker gelet op de eigen achterban.
Maar ik moet de eerste talkshow van een seculiere omroep nog zien, die een gelovige op een vergelijkbare manier voor het voetlicht brengt. Zo serieus doorvraagt op het wat en waarom van iemands geloven. Een zo één alle ruimte geeft om het hele verhaal te vertellen. Waar zijn ze bang voor? Voor hun achterban? Of – ja dat zou ook kunnen natuurlijk – dat het misschien toch ergens over gaat?
Intussen mogen mensen, die amper weet hebben van geloven of er de nodige frustraties aan overhielden, er via diezelfde media wel van alles over roepen. Vaak is de teneur dan dat geloven benepen en benauwend is. En sowieso achterhaald. Niet veel meer dan een stukje folklore uit ‘de eeuw van mijn vader’. Net zoiets als de klompen die je in Volendam kunt kopen. Dat een weldenkend mens ook overtuigd gelovige zou zijn, is hooguit curieus. Maar verder niet interessant. Doorvragen wat zo iemand beweegt? ‘Nee’, zei onlangs een Amsterdamse programmamaker tegen mij, ‘daar zit niemand op te wachten.’ Dan denk ik: hoe ruimdenkend zijn seculieren nu eigenlijk?
Wel eens bedacht, dat je in een tijd waarin geloven impopulair is, je wel een heel goede reden moet hebben om zo overtuigd te zijn. En lef moet hebben om het vol te houden? Waarom niet eerlijker gevraagd naar hun diepste motieven? Als ik er geen letter van geloofde, zou ik die gelovigen aan de tand willen voelen. En tot het gaatje gaan. Verlangen dat zo iemand zich verantwoordt, me uitlegt hoe die er in godsnaam (letterlijk!) bij komt om zo zeker te zijn.
Kom op stoere dames en heren. Heb lef! Waar zijn jullie bang voor?
Paul Visser, predikant Noorderkerk, Amsterdam
