We hadden elkaar even gesproken in de omloop van de Noorderkerk. Na afloop van het eerste gesprek in het kader van het project ‘God op de gracht’. Twee verschillende acteurs deelden daar hun zogenaamde Godsverhalen. De ene was gaan twijfelen aan zijn ongeloof en heeft sinds kort, naar eigen zeggen, een flirt met God. De ander had via fikse twijfels aan het geloof waarmee ze was opgegroeid, verdiepte inzichten opgedaan. Het gaf een openhartig gesprek, kwetsbaar, persoonlijk en klein. Tegelijk bleek dat God iets méér is dan een hersenschim, die door een stel religieuze diehards in de lucht wordt gehouden. Gezocht en ongezocht duikt Hij, net als in het oorspronkelijke Paasverhaal, bij die en gene zomaar op. Pasen op de gracht dus!
Tijdens dat korte gesprekje zat haar iets hoog. Woonachtig aan de gracht was zij gevallen over de titel van het project. “God op de gracht”, vroeg ze wat geïrriteerd, “wat bedoelt u daar nou eigenlijk mee?” Mooi, dacht ik. Dat was precies de bedoeling toen we voor deze oneliner kozen. Dat die zou triggeren. Ik legde kort uit dat de gracht wat mij betreft vooral staat voor succesvol en vrijgevochten. Niet gelijk een plek dus waar mensen ‘in to God’ zijn. Toch dient Hij zich ook daar soms zomaar aan. Niet alleen in een mooi menselijk gebaar dat je kunt linken aan Jezus en de bijbel, maar ook directer en reëler: dat die en gene iets gewaar wordt van Hemzelf. Zonder dat ze erop zaten te wachten. “O”, zei ze, “dan ben ik gerust, want het klonk zo eng. Alsof jullie de gracht wilden annexeren met je geloof. Maar dit is oké. Trouwens wat ik vanavond hoorde viel me ook reuze mee. Niet beklemmend of bedreigend.”
Hoe het precies kwam, geen idee, maar het ging daarna ineens nog even over Pasen. ‘Daar heb ik niks mee’, zei ze tegen mij en een paar bekenden die ook waren gekomen. Er werd instemmend geknikt. Dat triggerde mij dan weer als dominee. Ik vroeg haar of ze wist waar het met Pasen over ging. “Toch iets met opstanding van Jezus nadat die gekruisigd was?” Door de opvoering van de Passion in de Bijlmer in 2017 had ze het verhaal vrij helder. “Logisch”, zei ik, “dat je met dat verhaal van toen nu niet gelijk iets kunt, maar je werd vanavond wel enthousiast over een Paasverhaal anno nu.” Ze keek me een poosje verward aan. “Neem je me nou in de maling?” vroeg ze. “Allerminst”, antwoordde ik. Langzaam drong het door en lachend zei ze tot slot: “Dan is Pasen toch minder gek dan ik dacht!”
